Ze gaan vaak een beetje stomverbaasd de deur uit, maar vaak ook wel tevreden over de raadgevingen, die al wel eens vanuit een andere hoek worden bekeken. Of stomverbaasd en supertevreden, als ze na enige tijd toch eindelijk wel een verbetering opmerken.

De meeste patiënten komen binnen met een probleem. Vaak zijn ze al overal te rade gegaan, of lopen al maanden of jaren met een probleem (huid, gewricht, ander…) rond. Maar heel vaak werd er te kort op de symptomen gewerkt en werd er niet verder gekeken. Ik merk inderdaad vaak op dat er een tekort is aan een goede doordachte anamnese. Soms zijn we zo bezig met één bepaald symptoom dat we vergeten naar het geheel te kijken.

Ik herinner me nog steeds als gisteren mijn eerste dag op spoed, waar ik meeliep met de internist, en die zonder stethoscoop, maar gewoon met klinisch onderzoek en één blik op de monitor en de andere op de patiënt, zijn diagnose kon stellen. Wat vond ik dat prachtig. Een echte arts, dat was hij. Hoeveel artsen kunnen dit nog?

Ondertussen weet ik ook wel dat ervaring en geneeskunde een kunst is. Het is de kunst van het genezen, de kunst om net alle juiste puzzelstukjes bij elkaar te leggen om het beeld of de oplossing te zien. Door alle juiste vragen te stellen, het verhaal op te lossen, of toch al in de juiste richting kunnen sturen. En ook al kunnen we misschien niet dadelijk alles in één keer oplossen, vaak probeer ik door een combinatie van zowel preventie, behandeling als opvolging al een verschil te betekenen. Tevens zijn er vaak meerdere elementen die samen de oorzaak zijn, waardoor ik graag de patiënt als een geheel bekijk. En om genezing te bekomen zal ik dan ook vaak op verschillende vlakken tegelijk werken. Dit kan zowel voeding als levensstijl zijn, als een behandeling met een welbepaald product, of ondersteuning, alsook daadwerkelijke therapie. Want we weten meestal wel wat de oorzaak is, maar we zijn allemaal maar mensen. En dat betekent dat we graag resultaat zien van onze inspanningen en dit liefst binnen een aanvaardbare tijd.